ပညာရွာေဖြေရးအခက္အခဲနဲ႔အသိတစ္ခုရဖို႔ျခစ္ျခဳတ္ၿပီးရွာႀကံရတဲ႔ဒုကၡကို အေစာပိုင္း ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ႔သူေတြကေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္တယ္။ ဘ၀တကၠသိုလ္လို႔ နာမည္လွလွတပ္ထားေပမဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္အတြက္ ပညာရွာေဖြရတဲ႔ ဒုကၡဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ႀကီးမားတာကိုေတြ႔ရတယ္။ စာရြက္ေလး လက္ႏွစ္လံုးေလာက္ ခဲတံေလး လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ဟာလည္း ရက္ရွည္ စစ္ေခြးလို႔ေခၚတဲ႔ ငရဲခန္းထဲကို ပို႔ေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ အရာေတြပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ႏွိပ္ကြက္မႈေတြ ရွိပါေစ။ လိုခ်င္တဲ႔ ပညာကို အရိုက္ခံ တိုက္ပိတ္ခံၿပီး ရွာႀကံခဲ႔ၾကတဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဇြဲကိုေတာ႔ ဦးညြတ္မိတယ္။ ဘာစာရြက္မွ မရွိ၊ ဘာခဲတံမွမရွိတဲ႔ ဒီလိုေနရာမွာ ရေအာင္ သင္ၾကားခဲ႔ၾကတဲ႔ သင္ၾကားေရး အေထာက္အကူပစၥည္းကို ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိခဲ႔တဲ႔ ေရွ႕က လူမ်ားရဲ႕ ႀကံေဆာင္မႈကိုလည္း ေလးစားမိျပန္တယ္။ အျပင္ေလာကမွာ အမႈိက္လို႔ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ႔ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ဟာ ေထာင္ထဲမွာ အဖိုးတန္ပစၥည္းျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြဟာ အျပင္မွာဆို အမႈိက္ပံုထဲ ေတာင္လိုပံုေနမယ္႔ အရာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုး အလိုအပ္ဆံုးပစၥည္းထဲမွာ သူလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္တယ္။ ပလတ္စတစ္ကို အသံုးျပဳၿပီး ေလာင္စာသံုးတယ္။ ပလတ္စတစ္ ျဖဴျဖဴေလးေတြကို စုၿပီး ႀကိဳးဆြြဲ၊ ႀကိဳးက်စ္ၿပီး အိတ္လွလွေလးေတြ ထိုးတယ္။ အစကေတာ႔ ပလတ္စတစ္ကို ဒီေလာက္ပဲ အသံုး၀င္တာလို႔ ထင္ထားခဲ႔တာ။ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ ဒါကိုပဲ ေတြ႔ဖူးေသးတာကို။ အခုေတြ႔လိုက္ရတာက ျမင္ေနၾက အရာထက္ ပိုတဲ႔ အသံုး၀င္မႈတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၾကည္႔ျမင္တိုင္က ကိုျမတ္သူရက သူ႔ကို အဘိဓမၼာ သင္ေပးဖို႔ ဦးဇင္းကို လာကမ္းလွမ္းတယ္။ ဦးဇင္းကလည္း လိုလိုလားလားပဲ သူသိခ်င္တဲ႔ အဘိဓမၼာကို ျပေပးဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။ ခက္တာက သင္မည္႔လူနဲ႔ သင္ျပမည္႔သူ ရွိေပမဲ႔ ဘယ္လိုသင္ရမလဲဆိုတဲ႔ ကိစၥပဲ။ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔က ၁၅ မိနစ္ပဲ အခ်ိန္ရတယ္။ ဒီ ၁၅ မိနစ္အတြင္းမွာ အဘိဓမၼာကို နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုရွင္းျပမလဲ။ ဒီလိုအခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီအခက္အခဲကို ဦးဇင္းတို႔ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ႔တယ္။ ဒါကေတာ႔ ပလတ္စတစ္အိတ္ျဖဴျဖဴကို ထံုးေပေနတဲ႔ နံရံမွာ ပြတ္တိုက္လိုက္တယ္။ မႈန္၀ါး၀ါး ျဖစ္သြားတဲ႔ ပလတ္စတစ္ေပၚမွာ သြပ္နန္းႀကိဳးလို လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ သံေခ်ာင္းေလး ဒါမွမဟုတ္ ၀ါယာႀကိဳး ေၾကးနန္းတိုတိုေလးဟာ ပလတ္စတစ္မွာ ေရးဖို႔ ကေလာင္တံျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ပလတ္စတစ္ျပားေပၚမွာ သၿဂႌဳဟ္ ကိုးပိုင္းလံုးကို မွ်ေ၀ေပးႏိုင္ခဲ႔တယ္။ ဒါကလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဟုတ္ဘူး။ အာဏာပိုင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ အခၽြန္အတြန္းလုပ္တဲ႔ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား အတို႔အေထာင္လုပ္လိုက္ရင္ သင္သူေရာ သင္ျပသူေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး စစ္ေခြးတိုက္ကို ရက္ရွည္ခရီး ခ်ီတက္ရလိမ္႔မယ္။ စြန္႔စြန္႔စားစား ပညာရွာေဖြၾကရတဲ႔ အခ်ိန္ကာလေတြေပါ႔။
ေနာက္သာယာ၀တီေထာင္ေရာက္ေတာ႔ အင္းစိန္ထက္စာရင္ နည္းနည္းေလးေတာ႔ လူးသာလြန္႔သာ ရွိလာတယ္လို႔ဆိုရမယ္။ စာသင္တဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ပလတ္စတစ္ေပၚ သံခၽြန္နဲ႔ ေရးရတဲ႔ အေနအထားကေန မယ္လမင္း ပန္းကန္ျပားေပၚခဲတံနဲ႔ ေရးရတဲ႔ အေနအထားသို႔ တိုးတက္သြားတယ္။ ဒါကလည္း ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ ဆိုတဲ႔ စကားအတိုင္း ေတြ႔ရွိသြားခဲ႔ၾကတာ။ မယ္လမင္းပန္းကန္းျပားေပၚ ဒီအတိုင္း ခဲဆံနဲ႔ ေရးလို႔ကေတာ႔ ဘာစာလံုးမွ မထင္ဘူး။ အုတ္နီခဲမႈန္႔ စတဲ႔ အမႈန္႔ေလးေတြနဲ႔ ပန္းကန္းျပားရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ ေခ်ာမြတ္ေနမႈကို ခပ္နာနာေလး ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္မွ မ်က္ႏွာျပင္အေပၚ စာေရးလို႔ရတယ္။ ခဲဆံကေတာ႔ ၀န္ထမ္းကို မတန္တဆ ေၾကးႀကီးႀကီး ေပးၿပီး သြင္းခိုင္းရတယ္။ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းလံုးဆိုရင္ သြင္းေပးသူေရာ အသြင္းခိုင္းသူပါ အႏၱရာယ္ႀကီးႀကီးကို ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္မယ္မွန္းေ သိရက္နဲ႔ လုပ္ၾကရတာ။ သြင္းေပးတဲ႔ ၀န္ထမ္းကအလုပ္ျပဳတ္ ေထာင္က်တဲ႔အထိ ျဖစ္ႏိုင္သလို သြင္းခိုင္းတဲ႔ အက်ဥ္းသား ေထာင္၀င္စာပိတ္ တိုက္ပိတ္ (ေထာင္ပိုင္၀င္းျမင္႔တို႔ လူလွတို႔လို ခပ္ဆိုးဆိုး ေထာင္ပိုင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္) အရိုက္ခံရမွာေတြကို သိရက္နဲ႔ ပညာလိုခ်င္လြန္းလို႔ စြန္႔စားၾကရတာ။ခဲတံက တစ္ေခ်ာင္းလံုးသြင္းလို႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ ယူလာခဲ႔ရမည္႔ ၀န္ထမ္းကလည္း တစ္ေခ်ာင္းလံုး မယူရဲဘူး။ ခဲတံကိုခြဲ အထဲက ခဲဆံကို လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ေလးေတြ ျဖတ္ၿပီး ယူလာခဲ႔ရတာ။ လမ္းမွာမိလို႔ကေတာ႔ ၀န္ထမ္း ခံေရာဘဲ။ အဲဒီလို ၀န္ထမ္းက ခဲရာခဲဆစ္သြင္းလာတဲ႔ ခဲဆံဟာ တံျမက္စည္းတံထဲမွာစြပ္ သေရပင္ႏွင္႔ ပတ္ၿပီး ေထာင္တြင္းျဖစ္ခဲတံကို ဖန္တီးတယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး တံျမက္စည္းတံထဲ ခဲဆံကို တပ္ထားလို႔မရဘူး။ စာသင္ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ေနရာဆီထားရတယ္။ ခဲဆံကိုျဖဳတ္ၿပီး လံုးၿခံဳတဲ႔ေနရာမွာ ၀ွက္ရတယ္။ မယ္လမင္းပန္းကန္ျပားေပၚေရးထားတဲ႔ စာကိုလည္း အၿမဲတမ္း သတိထားေနရတယ္။ ရွာေဖြေရးလို႔ အသံၾကားလိုက္တာနဲ႔ မယ္လမင္းပန္းကန္ျပားေပၚက စာေတြကို အျမန္ဖ်က္ မဖ်က္မိလိုက္လို႔ ရွာေဖြေရး ေတြ႔သြားရင္ အေျဖေကာင္းရင္ေကာင္း၊ အေျဖမေကာင္းလို႔ကေတာ႔ မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ တသီႀကီး ခံရေရာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုအခက္အခဲေတြၾကားကပဲ စာေတြအမ်ားႀကီး သင္ခဲ႔ၾကရတယ္။ အႏၱရာယ္ၾကားထဲက စြန္႔စြန္႔စားစား ရယူခဲ႔ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က အဂၤလိပ္စာ၊ ေဒါက္တာ ေအးခ်မ္းလို ဆရာသမားေတြနဲ႔ ႀကံဳသူေတြက ဂ်ပန္စာေတြကို သင္ရတယ္။
ေနာက္သင္တန္းတစ္ခုကို ထူးထူးျခားျခားေတြ႔ဖူးတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးခင္ျမင္႔ေအာင္္ အေဆာင္ကေန တိုက္ကိုေရာက္လာေတာ႔ ပညာသင္ေပးမည္႔သူ တစ္ေယာက္တိုးလာတယ္။ ဦးခင္ျမင္႔ေအာင္ အေဆာင္မွာေနစဥ္ကလည္း သူ႔ရဲ႕ ပညာေတြကို ရဲေဘာ္ေတြကို ေ၀ငွတယ္လို႔ သိရတယ္။ အခုလည္း သူ႔ဆီက ပညာေတြကို တိုက္မွာေ၀ငွတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သင္တန္းက ဘာအေထာက္အကူပစၥည္းမွ မရွိလည္း ေျမႀကီးနဲ႔ ခဲလံုးရွိရင္ သင္တန္းလုပ္လို႔ရတယ္ဆိုပဲ။ သူ႔သင္တန္းသားေတြကို မ်ဥ္းေၾကာင္းအေၾကာင္းေတြ အုတ္နီခဲႏွင္႔ ၾကမ္းျပင္မွာ ေရးျခစ္ၿပီး သင္ေပးခဲ႔ရတယ္ဆိုတာကို သူကေျပာျပတယ္။ အခုေတာ႔ ေထာင္ထဲမွာ အဆင္႔ျမင္႔ေနၿပီ။ မယ္လမင္း ပန္းကန္ျပားႏွင္႔ ခဲဆံေတြက သူ႔သင္တန္းကို မ်ားစြာ အေထာက္အကူျပဳတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သင္တန္းသားေတြကေတာ႔ (၈၈) ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေဌးၾကြယ္၊ ရမည္းသင္းက ကိုေက်ာ္ေဆြ၊ မႏၱေလး က ကိုေအာင္ျမင္႔၊ ေမွာ္ဘီက ကိုခင္ေမာင္ၾကည္ ဒါသူ႔သင္တန္းသားေတြ ဦးဇင္းတို႔ကေတာ႔ သူတို႔ ပန္းခ်ီဆြဲရင္ အလွည္႕႔နဲ႕ ေမာ္ဒယ္ထိုင္ေပးရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေရာင္စံုေဆးေတြကိုပါ စြန္႔စြန္႔စားစား အထဲေရာက္ေအာင္ သြင္းယူၾကတယ္။ သူ႔ပန္းခ်ီသင္တန္းက ပန္းခ်ီျပပြဲေတြကို ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ လုပ္တာႀကံဳလိုက္ရတယ္။ ကႏၱာရေတာထဲမွာ ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔ အိုေအစစ္ေလးပါဘဲ။ ေသာကေတြ၊ ဒုကၡေတြ၊ အခက္အခဲေတြၾကားက အႏုပညာ ထုတ္ကုန္ေတြကို ရဲေဘာ္ေတြ ဖန္တီးလိုက္ႏိုင္တယ္။
ဦးဇင္းတို႔ေထာင္ထဲမွာ အဆင္႔ျမင္႔ပညာေတြကို အရည္အခ်င္းမွီမွီ ျပန္လည္ေ၀ငွႏိုင္သူေတြ အေျမာက္အမ်ားပါပဲ။ တကၠသိုလ္အဆင္႔မွီ ဆရာေတြ တကယ္႔ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ ပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လြတ္လပ္စြာ သင္ယူခြင္႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အကန္႔အသတ္ခံရျခင္းကသာ အားလံုးအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္တာပါ။ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဒီလူေတြ စာေတြဖတ္၊ အသိပညာေတြ ဒီထက္မကတိုးလာရင္ ငါတို႔ကို ပိုဆန္႔က်င္မယ္။ ဒီအေၾကာက္တရားက ေထာင္ထဲက လူေတြေရာ၊ ေထာင္အျပင္ကလူေတြပါ အကန္႔အသတ္ခံေနရတာပါ။ အဲဒီေတာ႔ ကို္ယ္႔တိုင္းျပည္ကို ကမၻာ႔အလယ္မွာ အဆင္႔အတန္းႏွိမ္႔က်တဲ႔ ဘ၀ကို ေရာက္ရေတာ႔တာေပါ႔။
ရွာေဖြေရး အသံၾကားရင္ ကိုယ္႔အနီးအနားက ျပႆနာ ရွာႏိုင္တဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ၀ွက္ၾကရတယ္။ မ၀ွက္မိလို႔ကေတာ႔ ေထာင္၀င္စာပိတ္တာ တိုက္ပိတ္တာေတြနဲ႔ တစ္ဦးတည္း အထီးက်န္ အထားခံရမွာ က်ိန္းေသတယ္။ တခါက ေဒါက္တာ ေအးခ်မ္းေျပာဖူးတာ ရွာေဖြေရးလာတုန္း သူ႔ဆီမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြက အျပည္႔ ေနာက္ဆံုး တစ္ရြက္ဆီကို ဆြဲစုတ္၊ စြန္႔ထားၿပီးသား မိလႅာခြက္ထဲကို စာရြက္အစအနေတြကို လက္နဲ႔ ထိုးထည္႔ ျပာနဲ႔ ျပန္အုပ္ ေပေရေနတဲ႔လက္ကို အ၀တ္စုတ္နဲ႔ သုတ္ထားၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရွာေဖြေရးကို သူေက်ာ္လႊားလို္က္ခဲ႔တယ္ဆိုတာကို ေျပာျပဖူးတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ သတင္းစာ တစ္ေစာင္လံုးကို ေရနဲ႔ စိမ္၊ ၀ါးစားၿပီး မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ရွာေဖြေရးကို ေက်ာ္ျဖတ္နည္းေတြကေတာ႔ အမ်ိဳးစံုပဲ။ လြတ္သြားတာလည္း ရွိတယ္။ မလြတ္ဘဲ ခံလိုက္ရတာလည္းရွိတယ္။
ႀကံဳလို႔ ခံခဲ႔ရတာေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ၉၆ ခု ဒီဇင္ဘာလဆန္းမွာ တစ္မနက္ခင္း
“ရွာေဖြေရး ရွာေဖြေရး”လို႔
အထိတ္တလန္႔ ေအာ္လိုက္တဲ႔ အသံက ဦးဇင္းတို႔ တစ္တိုက္လံုးကို အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားေစတယ္။ အနီးအနားမွာ ျပႆနာ ရွာႏိုင္တဲ႔ ပစၥည္းကို စဥ္းစားလို္က္ေတာ႔ မေန႔ကမွ ကို္ယ္႔လက္ထဲေရာက္လာတဲ႔ ကဗ်ာစာရြက္ တစ္ရြက္ကို သြားေတြ႔တယ္။ ကဗ်ာဆိုရင္ ကိုယ္ကလည္းျမတ္ႏိုး၊ လက္တစ္၀ါးေလာက္ စာရြက္ကေလးကို ကိုယ္တိုင္ပဲ တာ၀န္ယူခ်င္တယ္။ မၿဖဲလည္း မၿဖဲရက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဖြဲျပာအိတ္ထဲ ထိုးထည္႔ထားလို္က္တယ္။ တစ္ခါမွ ျပာအိတ္ကို လွန္ေလွာၿပီး ရွာတာ မႀကံဳခဲ႔ရဘူးေတာ႔ ေအးေဆးေပါ႔။ ဒီလိုပဲ ထင္ခဲ႔တာ။ ရွာလို္က္တဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေစ႔စပ္လိုက္တာမွ ျပာအိတ္ကို သြန္ပါေလေရာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ မိနစ္ပိုင္းကမွ ထိုးထည္႔ထားတဲ႔ ကဗ်ာစာရြက္ေခါက္ေလးက ထြက္က်လာတယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ နာမည္ပါ ပါလာေတာ႔ ကဗ်ာဆရာက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေရွာင္လို႔မလြတ္ႏို္င္ေတာ႔ဘူး။ လမ္းေဘးက ေကာက္ရတယ္လို႔ ေျဖျပန္ရင္လည္း ကိုယ္သာလြတ္ခ်င္လြတ္မယ္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဦးဇင္းတို႔ ကဗ်ာဆရာႏွစ္ေယာက္သား ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းညရဲ႕ ခ်မ္းေအးတဲ႔ ဒဏ္ကို ကဗ်ာေတြနဲ႔ ခုခံဖို႔ ျပစ္ဒဏ္တိုက္ရဲ႕ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သား၀င္ေရာက္သြားခဲ႔ၾကတယ္။
ကဗ်ာဆရာ ကိုၿဖိဳးထိန္နဲ႔ ဦးဇင္း ေထာင္ထဲမွာ ပတ္သတ္ခဲ႔ရတာက ျပစ္ဒဏ္တိုက္ထဲမွာလို႔ဆိုရမယ္။ ေန႔ေရာ ညေရာ ခ်မ္းေအးေနလို႔ အခင္းလည္းမရွိ၊ ေခါင္းအံုးလည္းမရွိ၊ တမံသလင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ငိုက္လိုက္၊ တစ္ေယာက္တစ္လွည္႔ ကဗ်ာရြတ္လိုက္နဲ႔ ပစ္ဒဏ္ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစခဲ႔ရတယ္။ ကိုၿဖိဳးထိန္အတြက္ မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ ေထာင္တြင္းေန႔ရက္ေတြကို ေျပာရင္ ကဗ်ာေၾကာင္႔ တိုက္ပိတ္ခံရတဲ႔ အဲဒီေန႔ရက္ေတြကို သူေျပာမွာမလြဲဘူး။ ျပစ္ဒဏ္တိုက္ထဲ ႏွစ္ေယာက္အတူေနတုန္း ကဗ်ာေၾကာင္႔ တိုက္ပိတ္ခံရတာကို သူက၀မ္းသာမဆံုးျဖစ္ေနတယ္။ ျပစ္ဒဏ္ကို ဆုလာဒ္လို႔ သတ္မွတ္ရဲတဲ႔ ကဗ်ာခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ကေတာ႔ ေလးစားစရာပါ။ ကိုၿဖိဳးထိန္ရဲ႕ ေထာင္တြင္းကဗ်ာေရးနည္းကေတာ႔ ခဲဆံမလို၊ ပလတ္စတစ္မလို ေရးနည္းဆိုတာကို သိခဲ႔ရတယ္။ စိတ္နဲ႔ ေရးတဲ႔ ကဗ်ာတဲ႔။ ဦးဇင္း ေထာင္ထဲမွာ ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုၿဖိဳးထိန္လို စိတ္နဲ႔ ေရးနည္းမဟုတ္ေတာ႔ အားလံုးေပ်ာက္ပ်က္ကုန္တယ္။ တခ်ိဳ႕တစ္၀က္သာ မွတ္မိေတာ႔တယ္။ ကိုၿဖိဳးထိန္ကေတာ႔ ေရးထားသမွ်အားလံုးကို ျပန္လည္သယ္ေဆာင္သြားႏိုင္မွာ အမွန္ပဲ။ စိတ္ထဲက စာရြက္ကို ဘယ္သေကာင္႔သားကမွ ျပစ္ဒဏ္မေပးႏိုင္ဘူးေလ။ အခုေတာ႔ အိုင္စီအာစီရဲ႕ ေက်းဇူး၊ အျပင္က မီဒီယာေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြေၾကာင္႔ ေထာင္ထဲမွာ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္လို႔ မရေတာ႔တဲ႔ အေနအထားေတြျဖစ္လာၿပီ။ ဒါေတာင္ လစ္ရင္လစ္သလို ပညာျပျခင္းကို ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ခံေနရတယ္။ ငါတို႔က အျပင္မွာေနတာပဲ။ ေထာင္ထဲက လူေတြအတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ဥေပကၡာစိတ္ေတြ မေမြးၾကပါနဲ႔။ အျပင္ေလာကရဲ႕ ကိုယ္႔ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ေျပာၾကားလိုက္တဲ႔ အသံေတြဟာ ကိုယ္႔ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေက်ာေပၚက်ေရာက္ေတာ႔မယ္႔ ဒုတ္ခ်က္ေတြကို ဟန္႔တားေပးေနတာပါ။ သူတို႔ ဆံုးရႈံးတဲ႔ အခြင္႔အေရးေတြကို ၀ိုင္း၀န္း တိုက္ပြဲ၀င္ေပးေနၾကပါ။ ဒါမွလည္း ကိုယ္႔ရဲေဘာ္ေတြ ဒုကၡထဲ၊ ငရဲထဲမွာ လူးသာလြန္႔သာ အေနအထားကို ရရွိမွာပါ။ သူတို႔လက္ခုပ္ထဲမွာ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ခြင္႔ ကို စစ္ပါးကြက္သားေတြ လက္ထဲရွိေနတုန္းပါပဲ။ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ဘ၀ေတြ အခ်ိန္ေတြ ေပးဆပ္ေနရသူေတြအတြက္ ဘာရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမွ မကမ္းလွမ္းႏိုင္ရင္ေတာင္ သူတို႔လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တတ္ႏိုင္တဲ႔ဘက္က စကားသံေတြ ထုတ္လုပ္ေပးၾကပါ။ ဒီလိုလုပ္ေပးတာဟာ ဘ၀နဲ႔ ရင္းၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကသူေတြကို ကူညီရာေရာက္ပါတယ္။
အရွင္ဇ၀န
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း
No comments:
Post a Comment