အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အားလုံးတစုတည္းေျပာဖို႔မစြမ္းေပမယ့္ တခုစီကိုေတာ့မွတ္မိသမွ် ေျပာျပခ်င္မိတာကေတာ့အမွန္ပါ။
လူရွင္တို႔ ျမွဳပ္ႏွံရာသခ်ိဳင္းအျဖစ္ ဝိျဂိဳဟ္ ျပဳၾကေပမယ့္ ဒီသခ်ိဳင္းထဲမွာ အားမာန္ေတြနဲ႔ရပ္တည္ခဲ႔ပုံ။ တုံးအ သြားေအာင္ သူတို႔ ရက္ရက္ စက္စက္ ျပဳလုပ္ခဲ႔ေပမယ့္ ခ်ြန္ျမေအာင္မိမိတို႔ အားထုတ္ခဲ႔တာေတြက စစ္အာဏာရွင္တို႔ကို မင္းတို႔ထင္ထားသလို ငါတို႔ေတြ
ျဖစ္မသြားဘူးလို႔ တုံ႔ျပန္ျပလိုက္တာေတြပါ။ တကယ္ကေတာ့ လူသားမဆန္စြာဆိုတဲ႔ စကားလုံးထက္ ပိုေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ စကားလုံးကို ဆရာၾကီးဦးဝင္း္တင္ သုံးျပသြားပါတယ္။လူမဆန္စြာ တိရစၧာန္မဆန္စြာ တိရစၧာန္ထက္ ဆိုးယုတ္ စြာလို႕ဆရာၾကီး သုံး
ျပသြားပါတယ္။တကယ္က ရက္ေပါင္းငါးေေထာင္ရွစ္ရာေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ႔သူတစ္ေယာက္မွာေျပာစရာေတြက ရာနဲ႔ေေထာင္နဲ႔
မက ရွိေနရမွာပါ။အခ်ိန္ကာလရဲ႔ ဝါးျမိဳမွဴ ေသာက တို႔ရဲ႔နင္းေခ်ခံရမွဳေတြက အျဖစ္အပ်က ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုေေမ့ေပ်ာက္
ေေစခဲ႔ပါတယ္။အေမွာင္ေခတ္မွာေထာင္ဆိုတာ သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ျပတိုက္ဆိုတာကို သေဘာတူပါတယ္။ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔
မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္တင္သလိုျဖစ္ခဲ႔ရင္ ၾကြားဝါသူတေယာက္ျဖစ္သြားမွာပါ။တကယ္က စာေရးသူဟာ သတၱိေၾကာင္သူ တစ္ဦးပါ
သူရဲေကာင္းဆိုတဲ႔စကားလုံးနဲ႔ လားလားမွ် ထိုက္တန္သူမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုမထိုက္တန္တဲ႔စကားလုံးကို ဘာလို႔မ်ားသုံးလိုက္
သလဲလို႔ေမးခဲ႔႔ရင္ ကိုယ္က သူရဲေကာင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ေရွ႕ က ရင္ဆိုင္ျပသြားသူေတြေၾကာင့္ အခြင့္အေရးေတြ မဆုံး
ရွံဳးခဲ႔ရတာေတြရွိခဲ႔ပါတယ္။ငါတို႕ေတြဒီလိုေနထိုင္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ႔အသိက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုသူရဲေကာင္းျဖစ္
ေစခဲ႔ပါတယ္။ကိုယ္ အလွည့္ေရာက္တဲ႔အခါမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြမႊန္ထူေနေပမယ့္ ဒရြတ္တိုက္လိုက္ပါျပီး အေၾကာက္ဆုံးသူရဲ ေေကာင္းေတြျဖစ္ေစခဲ႔ရပါတယ္။ခုဒီစာစုေလးကိုေရးဖို႔စိတ္ကူးတဲ႔အခါ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဟာ တေျဖးေျဖးေပၚလာပါတယ္။
======== ========== ========== =======
ေထာင္ထဲမွာကေတာ့ နံရံ မွာ နားေတြရွိတယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီစကား ကသူ႕ေနရာႏွင့္သူေတာ့ ဟုတ္မွန္ပါလိမ့္မယ္
ဒီထက္မက ဆိုခ်င္လို႕ပါ။နံရံမွာ နားေတြတင္မက နံရံမွာဇာတ္လမ္းေတြပါရွိေနတယ္။ မ်က္ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔အခါမွာဒီဇာတ္
လမ္းေတြထဲက ေတာက္ေခါက္သံ အဲၾကိတ္အံေတြကိုပါၾကားလိုက္၇လို႔ပါပဲ။ေရွးေရွးကေျပာၾကတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ဇာတ္
လမ္းတစ္ခုက ေပၚလာပါတယ္။ဘုရင္ၾကီးဖြဲစားတဲ႔ဇာတ္လမ္းပါ။ဘုရင္ၾကီးကသူဖြဲ ခိုးစားတာကိုသိထားျမင္ထားတဲ႔သူတစ္ဦးကို
ျခိမ္းေျခာက္ျပီး ဘယ္သူမွမေျပာဖို႔တားျမစ္တဲ႔ဇာတ္လမ္းပါ။ေအာင့္ထား၇တာၾကာေတာ့မေနနဳိင္ေတာ့ပဲ သစ္ေခါင္းထဲ ေခါင္း းထည့္ျပီး ဘုရင္ၾကီးဖြဲေတြစားတယ္လို႔ရင္ဖြင့္ပါေလေရာ။ရင္ဖြင့္သူကေအာင့္ထားူရတာေတြအံထုတ္လိုက္ရလို႔ေပါ့သြားမွာပါ။
ဘုရင္ၾကီးအတြက္စည္ေတာ္ထုလုပ္ဖို႔ ဒီအေခါင္းရွိတဲ႔သစ္သားကိုေရြးျပီးထုလုပ္တဲ႔အခါ စည္ေတာ္သံမထြက္ပဲ ဘုရင္ၾကီးဖြဲေတြ စားတယ္လို႔ အသံၾကီးထြက္လာဒီေတာ့မွ ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိဘူးဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း ဘုရင္ၾကီးလက္ခံသြားတဲ႔အေၾကာင္းကိုပါ။
ဒီေန႔ေခတ္ၾကီးမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ လူမဆန္စြာ တိရစၧာန္မဆန္စြာ တိရစၧာန္ထက္ဆိုးစြာ ရက္စက္ယုတ္မာ ခဲ႔ၾက ပါတယ္။ဒီယုတ္မာမွဳေတြကို ဘယ္သူကိုမွမသိေစခ်င္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ဆိုးဝါးပက္စက္ခဲ႔မွဳကို လူမသိဖို႔ ဖုံးကြယ္မွဳအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
ဖုံကြယ္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ႔ၾကပါတယ္။ဒါေပမယ့္သူတို႔ရဲ႕မတရားမွဳၾကီးဟာတစ္ခုျပီးတစ္ခုဗူးေပၚသလိုေပၚလာခဲ႔ပါတယ္။မတရားမွဳတစ္ခုေပၚလာတိုင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြကိုခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေပၚထြက္လာသလိုပါပဲ။
နံံရံေပၚမွာဇာတ္လမ္းေတြရွိပါတယ္။ လူမသိသ ူမသိေပမယ ့္တကယ ္ရွိခ ဲ႔ပါ တယ္။ဒီဇာတ္လမ္းေတြမွာ ၾကည္ႏူးစရာမပါ ပါဘူး။ဒီလိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြ အာဏာရွင္ ေတြရဲ႔သက္တမ္ းတေလွ်ာက္ အေျမာက္အမ်ား ျဖစ္တည္ခဲ႔တာပါ။ ေရပတ္လည္ ္ဝိုင္းေနတဲ႔ ေနရာမွာသြားထားခဲ႔ ။ဒါေပမယ့္က်ြန္းတိုက္ပြဲဆိုတာဟာတက္ၾကြသူေတြ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႔႕စံျပဳစရာ နမူနာယူ
စရာသင္ၾကားစရာအျဖစ္ေပၚထြက္ခဲ႔တာပါပဲ။တံခါးေတြလုံေအာင္ ပိတ္ခဲ့။ဒါေပမယ့္ ဘာလဲဟဲံ လူ႔ငရဲ ဆိုတာ ထြက္လာတာပါ
ပဲ။လူမသိေစခ်င္တဲ႔ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ေဖၚထုတ္ေပးမည့္သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒးပါ။သူတို႔ရဲ႔လိွ်ဳ႕ဝွက္စီမံကိန္းၾကီး
ေတြဟာ တခုျပီးတခု ေရွ႕ကဖုံးလို႕ေနာက္ကေပၚေတြခ်ည္းပါပဲ။ခုလဲ ဘယ္သူမွမသိေစခ်င္လို႔ေသာ့အထပ္ထပ္ခတ္ထားတဲ႔ထဲ
ကဇာတ္လမ္းေတြဟာ တခုျပီးတခုထြက္ေပၚလာပါျပီ။ဒီလို ေသာ့ခေလာက္ေတြရဲ႔ေနာက္ကြယ္က ဇာတ္လမ္းေတြကိုသာ တစု
တစည္းထဲ စုလို႔ ရခဲ႔ရင္ မဆုံးႏွဳိင္တဲ႔ အံၾကိတ္သံ ေတာက္ေခါက္သံေတြကိုၾကားၾကရမွာပါ။
======== ======= ===========
စစ္ေၾကာေရးဆိုတာ တကယ္က ငရဲခန္းပါ။ ဒီငရဲခန္းထဲေရာက္ခဲ႔ရက္ေတြထဲက မွတ္မိသမွ်ေလးေတြရွိေနပါတယ္။ေရးမွာ
က ကိုယ့္အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ကိုယ္ၾကဳံေတြ႔ခဲ႔သမွ်ေတြထဲက ဇာတ္လမ္းေတြကိုေရးမွာပါ။စစ္ေၾကာေရးခန္းမွာ အေထာင္းအထု ခံျပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲျပန္ပို႔ပါတယ္။အိပ္မေပ်ာ္ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနေတာ့ ထလမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။
ေရနံေခ်းဝေနတဲ႔ သစ္သားတန္းေတြေပၚက စာတန္းေတြက လူကိုဆြဲေဆာင္ပါတယ္။ေရးတဲ႕သူက သူခဳံစားခ်က္ေတြကိုေရး
ထားတာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုထုတ္ေဖၚဖို႔ဆိုတာလူတိုင္းလုပ္ခ်င္တဲ႔ကိစၥပါ။ဒါဟာလူသားေတြရဲ႕ေမြးရာပါအခြင့္အေရးလို႕ တကမၻာလုံးကသေဘာတူလက္ခံထားတာပါ။ဒီအခြင့္အေရးကိုပိတ္ပင္သူေတြကေတာ့ လူကို လူလိုမေနေစခ်င္သူေတြျဖစ္ပါေန
တာပါ။ဘယ္လိုပဲပိတ္ထားပိတ္ထား လူကေတာ့၇တဲ႔ေနရာကေန လူဟာသူရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုဖြင့္ထုတ္မွာပါပဲ။ခုလဲငရဲခန္းထဲကခန
အနားရလာတဲ႔ သူေတြဟာ ဒီနံရံထက္မွာ ႏွီးစ ဖ်ာစေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ ေဝဒနာေတြကို အံထုတ္ထားၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့မွကိုယ့္ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသူေတြရဲ႕ျဖတ္သန္းသြားခဲ႔မွဳေတြကို သေဘာေပါက္လိုက္ရတယ္။အံထုတ္စရာရွိအံထုတ္
လို႔ရတဲ႔ေနရာဟာ ရွိျပီသားဆိုတာကိုပါေတြ႔ျမင္လိုက္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ နာမည္နဲ႔ေရာက္တဲ႔ရက္ေလာက္ပဲေရးထိုးထားၾက
တာပါ။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရင္ထဲက ပြင့္လာတဲ႔ စကားေတြျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းဘာလို႔ဒီေလာက္ ရက္စက္ရတာ
လဲ လို႔ ေရးထားတဲ႔ဟာတန္းမ်ိဳးၾကေတာ့ စာလုံးေလး ဆယ့္ေလးလုံးေလာက္ေပမယ့္ ဖတ္ရသူ၇င္ထဲက အသည္းေတြကို အပ္နဲ႔
လာအထိုးခံရသလိုကို ျဖစ္သြားေစတယ္။ ယေန႔ကာလမွာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အေျခအေနကို ဒီစာတန္းေတြကေနတူးေဖၚၾကည့္ရင္
ေတာင္ေတြ႔ရမွာပါ။ရာထူးအာဏာအတြက္ ဒီလိုအခန္းေတြထဲမွာျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္္ က ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ကိုႏွိပ္
စက္ခဲ႔တယ္။သတ္ျဖတ္ခဲ႔ပါတယ္။သတ္တဲ႔သူေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ရာထူးအာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္ သတ္ၾကတာပါ။အသတ္ခံ
ရသူေတြကေကာ အသတ္ခံရသူေတြကေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားဆိုတာလုံးဝကိုမပါပါဘူး။ငါဒီလိုေပးဆပ္လိုက္ရလို႔ ဒုကၡေရာက္ေန
သူေတြ ဒုကၡတြင္းထဲက ဆြဲထုတ္ေပးတဲ႔ကိစၥကိုလုပ္ေနတာလို႔ကိုယုံၾကည္ထားၾကတာပါ။
တခ်ိဳ႕ကအိမ္အလြမ္းစိတ္ေတြကို ဖြင့္ထုတ္ထားၾကတယ္။တခ်ိဳ႕ကေတာ့မၾကာခင္အခ်ိန္ပိုင္းေလးကမွ ထုေထာင္းလြတ္လို႔
ခံလာရတဲ႔ေေဝဒနာကကိုယ္ေပၚကေန နံရံေပၚေရႊ႕ထားၾကတယ္။“ ေဟ့ မင္းတို႔ကိုတသက္မေၾကဘူးကြ” အံၾကိတ္သံေတြကိုပါၾကားလိုက္ရသလိုပါပဲ၊ဒီစာတန္းကိုေရးထိုးသြားတဲ႔ ရဲေဘာ္ဟာ သူ႕ရဲ႕နာက်င္မွုေတြကို ေနာက္တစ္ေယာက္
ကိုၾကားေအာင္ ေအာ္လိုက္ႏွဳိင္ပါတယ္။အတိတ္ဆိတ္ဆုံးစကားလုံးေတြက အက်ယ္ေလာင္းဆုံးေသာ ျမည္ဟိန္းသံကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ခုဒီ ရဲေဘာ္ရဲ႕႔ ေတာက္ေခါက္သံကို ေနာက္တစ္ေယာက္ ျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ၾကားေအာင္ခု လုပ္လိုက္ႏွဳိင္
ေနပါျပီ။
ဆရာၾကီးဦးဝင္းတင္ရဲ႕ စာအုပ္ဖတ္ျပီးေတာ့ ရလာတဲ႔ အသိတစ္ခုရွိတယ္။ေထာင္ဝင္စာခန္းထဲေေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားက
ေတြ႕တဲ႔ စာရြက္စေလးက ရတဲ႔ အျမင္တစ္ခုကို ဆရာၾကီးက လက္ေတြ႔အသုံးခ်ျပသြားတယ္။ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို စာရြက္တစ္ေပၚမွာေရး ေနာက္ တေနရာမွာခ်ထားခဲ႔ ကိုယ္လို ဘဝတူတစ္ေယာက္ေယာက္က ေတြ႔လို႔ ဖတ္မိသြားရင္ ကိုယ္ံရဲ႕႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္တယ္။ဒီအသိအျမင္သာ ေစာေစာ ေထာင္မက်ခင္ကသိရွိခဲ႔ရင္ ဒီနံရံမွာ စာတန္းေတြ အမ်ား းၾကီးေရး
ခဲ႔မိမွာပဲ။ဒါေပမယ္ ့ ေေရွ႕ကလူေတြလို စာတန္းေလးတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ေရးထားခဲ႔ႏွဳိင္ပါတယ္။ကဗ်ာေလးတခ်ိဳ႕နဲ႔ ဒဏ္ရာေတြကို ေျဖပါတယ္။ သူတို႔က သူတို႔သမိုင္းကို ၾကိမ္လုံးကိုင္ က်င္စက္ ကိုင္ျပီး ေရးထိုးေနၾကသလို ကိုယ္ေတြကလည္း ကိုယ့္သမိုင္းကေက်ာနဲ႔ရင္းျပီးေရးေနၾကတာပါပဲ။ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ေထာင္နဲ႔ ရင္းျပီးလုပ္ၾကရတာပါ။စစ္ေၾကာေရးခန္းနဲ႔
ရင္းျပီးလုပ္ၾကရတာပါ။ခုေေခတ္ၾကီးမွာႏိုင္ငံေရးလုပ္မည့္သူမ်ားၾကိဳတင္သိထားသင့္တဲ႔ အရာေတြၾကိဳသိထားမယ္ဆိုရင္ျဖဳန္းကနဲ
ရင္ဆိုင္တိုးတဲ႔အခါမွာအဆင္သင့္ျဖစ္ေနမွာပါ။ ခုနကေျပာသလို စစ္ေၾကာေရးခန္းနံရံေတြက ေရနံေခ်းဝေနတဲံသစ္သားေတြေပၚရဲ႔
အေပၚမွာသာ နာရီပိုင္းအတြင္းက ကိုယ့္ကို ယ္တိုင္ၾကဳံေတြ႔တာေတြကို ေရးထိုးထားမယ္ဆိုေနာက္တစ္ေယာက္အတြက္ေရွာင္ရ
ရွားရမွာကိုလက္ဆင့္ကမ္းျပီးသားျဖစ္သြားမွာပါ။
သူတို႔ေတြက ငရဲခန္း လုပ္ထားေပမယ့္ ငါတို႔ေတြက ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးကို စာသင္ခန္းၾကီးလုပ္လိုက္တယ္ေဟ့လို႔ အံတုျပီးသားျဖစ္သြားမွာပါ။သူတို႔ရဲ႔ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ခန္းဟာ ငါတို႔ေတြ အတြက္သင္တန္းခန္းမၾကီး ဆိုတာ ရဲေဘာ္တိုင္းက သိထားရပါမယ္။ဘယ္လုိပဲရက္စက္ရက္စက္ ဒီႏွိပ္စက္မွဳေတြကိုခံႏွဳိင္တဲ႔ နည္းလမ္းကို ငါတို႔ေရွ႔က ရဲေဘာ္ေတြကေျပာျပသြားခဲ႔
တယ္ဆိုတာသိထားရပါမယ္။
အမွတ္တမဲ႔ ပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးထိုးခဲ႔တာေတြထဲကျ ျပန္လည္ေဖၚထုတ္မိတဲ႔အခ်က္ကေလးတ
ခ်က္ဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို သမာသမတ္က်တဲ့ တ၇ားစီရင္ေရးေရွ႕ေမွာက္မွာခ်ည္ေႏွာင္မည့္ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာယူံမွားသံသယ ျဖစ္စရာ မရွိပါဘူး။အာဏာရွင္
ဟာ သူ႔ရဲ႕ယုတ္မာတဲ႔ လက္နက္ကို အစြမ္းကုန္အသုံးခ်လို႕ သူတို႕တည္ျမဲေရးကို ဘယ္လိုပဲလုပ္ေဆာင္လုပ္ေဆာင္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တိုင္းဟာ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးေနမွန္း စစ္ျပိတၱာေတြကို သိေစရပါမယ္။
စစ္ေၾကာေရခန္းကရ ွရွိတာက ဒဏ္ရာေတြ ေဝဒနာေတြပါ။ဒါေတြကို ေသာက အျဖစ္သာထားရွိမယ္ဆိုလွ်င္ အလဟႆျဖစ္
သြားမွာပါ။ျဖတ္ေက်ာ္ဦးမည့္ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သူရဲေကာင္းေတြဆီကိုေသာက ကိုအံၾကိတ္ခံနည္း။ စစ္ေၾကာေရးကိုလွည့္ပတ္နည္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း တစ္ေယာက္ထဲၾကိတ္မခံ ပဲျဖန္႔ေဝ ၊နံရံေပၚမွာပဲအခြင့္အေရးရသူက နံရံေပၚ ၊စာရြက္ေပၚမွာအခြင့္အေရးရသူက စာရြက္ေပၚ၊အင္တာနက္ေပၚအခြင့္အေရးရသူက အင္တာနက္ေပၚသူတို႔ ရဲ႔ရက္စက္
ယုတ္မာမွဳေတြကို ခ်ျပ။ ဒီယုတ္မာမွဳကိုေက်ာ္ျဖတ္နည္းေတြရွာေဖြျပ ရင္ ၾကဳံေတြ႔ရတဲ႔ေသာကေတြဟာအလဟႆမျဖစ္ေတာ့ပါ
ဘူး။ေသာကေတြကိုတန္ဘိုးရွိရွွိ အသုံးခ်လိုက္တာပါ။ဒါဟာေသာကကိုနင္းေခ်လိုက္တာပါ။ခရီးအတြက္ျပင္ဆင္လိုက္တာပါ။
အရွင္ဇဝန ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္
No comments:
Post a Comment