မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ား

အခ်ိန္ကာလရဲ႕ ဖံုးအုပ္ျခင္းကို ခံရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဟာ မွတ္ဥာဏ္အခန္းရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ကြယ္ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့့္္ အမွတ္မထင္ ႏွိပ္မိတဲ့ ခလုတ္တစ္ခုက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို တစ္ခုစီတစ္ခုစီ အစီအရီ ေပၚလာေစပါတယ္။ ကြန္ကရစ္ေတာ၊ သံမဏိတံခါးနဲ႕ ေသာ့အထပ္ထပ္ၾကားမွာ ဘဝေတြ၊ အိပ္မက္ေတြကို ျမွဳပ္ႏွံသၿဂိဳဟ္ပစ္ေပမယ့္ မေသေအာင္တည္ေဆာက္၊ ရွင္သန္ေအာင္ ရုန္းထရတဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြအျပင္ ပန္းခ်ီသင္တန္းေလး တစ္ခုကိုပါ တည္ေဆာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ပန္းခ်ီဆရာ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီသင္တန္းမွာ ကိုေဌးၾကြယ္၊ ကိုေက်ာ္ေဆြ၊ ကိုစိုင္းတို႕ဟာ သင္တန္းသားေတြ ၿဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႕ရဲ႕သင္တန္းက မၾကာခဏ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြကို ခင္းက်င္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဓာတ္ခဲထဲက ထုတ္လို႕ရတဲ့ ခဲေခ်ာင္းကို အမႈန္႕လုပ္၊ ပံုစံအကၤ်ီ ပုဆိုးစကိုဆုတ္ျဖဲၿပီး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကို ဖန္တီးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီပန္းခ်ီၿပပြဲေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေစတဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခုရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိတုန္းမွာပဲ ကာယကံရွင္ရဲ႕ စကားသံေတြက အေတြးကို ပိုျပည့္စံုသြားေစတယ္။

ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားကေတာ့ လွဳိင္းေတြ ျမင့္မားစြာ ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေလွငယ္တစ္စင္းကို ေလွာ္ခတ္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခုပါ။ သာမန္အားျဖင့္ ဘာမွ်မျဖစ္ေလာက္ေပမယ့္ ဒီပန္းခ်ီကားၿဖစ္ေပၚလာပံု ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္းကို သိထားရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား မေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္တဲ့ အသံတိတ္ ကဗ်ာတစ္ခုအျဖစ္ ႏွလံုးသားမွာ ေနရာယူထားတယ္။

ဦးဇင္းတုိ႕ ေထာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ေသာကကို တစ္ေယာက္က ဝင္ထမ္း။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ရွဳိက္သံကုိ တစ္ေယာက္က မွ်ယူ။ ရင္အပူကို ဝိုင္းဝန္းၿငိမ္းသတ္ေပးၾကတဲ့ အလုပ္က ေထာင္က်ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ၿမင္ကြင္းတစ္ခု ၿဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အထိမ္းအမွတ္ေန႕ေတြမွာ စုေပါင္းအခမ္းအနားေတြ လုပ္ၾကသလို အျပင္ေလာကက မိခင္၊ ဖခင္ တစ္ဦးဦးရဲ႕ နာေရးကိစၥေတြကိုလည္း စုေပါင္းအလွဴေလးေတြ ျပဳလုပ္လို႕ နာေရးျဖစ္သူရဲ႕ ရင္အပူကို ဝိုင္းကူလို႕ ၿငိမ္းေစခဲ့တဲ့ စုေပါင္းအလွဴေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခု အမွတ္ရတဲ့ နာေရးကိစၥနဲ႕ ေသာကေရာက္ေနသူ တစ္ဦးရဲ႕ ရင္အပူကို ေဖးကူခဲ့ပံုက သာမန္အလွဴမဟုတ္ဘဲ အႏုပညာအလွဴျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီအႏုပညာအလွဴမွာ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီသင္တန္းက သင္တန္းသားေတြရဲ႕ လက္ရာဆိုတာ အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ အျပင္ေလာကက ကြယ္လြန္သြားၿပီၿဖစ္တဲ့ မိခင္ႀကီးအတြက္ ေသာကေရာက္ေနသူ ကာယကံရွင္ကို ဒီအႏုပညာလက္ရာေတြနဲ႕ နာေရးကူညီမႈကို ႏွလံုးသားနဲ႕ သူတို႕ျပဳလုပ္ခဲ့ႀကပါတယ္။

ေတာင္ျမင့္မိုရ္

အျမင့္ဆို ေခါင္ကတစ္။

အေမ့ေမတၱာနဲ႕

ႏွုိင္းယွဥ္ကာ သူတုေတာ့

ဂမု ငယ္ျဖစ္။

ကဗ်ာဆရာ ကံထြန္းသစ္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက အပိုဒ္ေလးတစ္ပိုဒ္ပါ။ ဒီကဗ်ာကို ေမြးေန႕ေတြကို ေထာင္ထဲမွာလုပ္တိုင္း မၾကာခဏရြတ္ဆိုၿဖစ္တယ္။ အခုဒီအႏုပညာျပပြဲမွလည္း ဒီကဗ်ာနဲ႕ ဆင္တူတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ပါဝင္လာတယ္။ ဒီပန္းခ်ီကားခ်ပ္ ဖန္တီးသူက ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေဌးၾကြယ္ပါ။ ကိုေဌးၾကြယ္ဟာ ထူးျခားတဲ့ အႏုပညာစြမ္းရည္ရွိသူ ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာေတြကို ေျပာင္ေျမာက္စြာ ေရးဖြဲ႕ႏိုင္သလို သီခ်င္းမ်ိဳးစံုကုိလည္း တကယ့္အဆိုရွင္လို သီဆိုႏိုင္တယ္။ ဒီ့ထက္ပိုတဲ့ စြမ္းရည္ကေတာ့ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီသင္တန္းမွာ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး လက္စြမ္းကို ျပေနသူလည္းျဖစ္တယ္။ အခု အႏုပညာျပပြဲက်ေတာ့ သူရဲ႕လက္ရာပန္းခ်ီကားဟာ ရက္ေတြ၊ ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းေပမယ့္ ႏွလံုးသားျပခန္းထဲမွာ ဒီပန္းခ်ီကားက ပံုစံမပ်က္ ခင္းက်င္းထားဆဲ ျဖစ္တယ္

ပန္းခ်ီကားကို အေမလို႕ပဲ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေမဟာ လွဳိင္းေလေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေထာင္ထဲက သားထံကိို မပ်က္မကြက္ ခ်ီတက္ခဲ့တဲ့ အေမျဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီကားကေတာ့ လွဳိင္းေလေတြကို ၿဖတ္သန္းေနတဲ့ ေလွငယ္ရွင္ပါ။ တကယ္အျပင္မွာကေတာ့ ေသာကလွိဳင္းေတြ၊ ဒုကၡေလျပင္းေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာပါ။ ေထာင္ထဲက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူ႕ကိုေမွ်ာ္ရွာမယ့္ သားဆီ စားစရာေတြအျပင္ ေမတၱာေတြကိုပါ လာေရာက္ေပးေနသူပါ။ အသက္ ၅၀ နီးပါး ျဖစ္ေနတဲ့ သားကို လူမမယ္ေလးလိုပဲ မွတ္ထင္ေနဆဲပါ။ အစပထမက ပန္းခ်ီကားေလးကို ဒီေလာက္ေလးပဲ ခံစားမိခဲ့တာပါ။ မၾကာခင္ရက္ပိုင္းက ကာယကံရွင္ႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ဒီပန္းခ်ီကားေလးအေၾကာင္းက ထိပ္ဆုံးကပါလာတယ္။

“လူပ်ိဳၾကီး ခင္ဗ်ားအေမရဲ႕ ရက္လည္တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီျပပြဲေလးအေၾကာင္း မွတ္မိလားဗ် ”

ဦးဇင္းက ကာယကံရွင္ကို ေမးလိုက္မိတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲက အတိတ္ဟာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခုခ်င္းစီကို သူအမွတ္ရေနတယ္။ ဦးဇင္းသိခ်င္တဲ့ လွိဳင္းေလၾကားက ေလွငယ္ရွင္ ပန္းခ်ီကားအေၾကာင္းကို ေမးမိတယ္။

“ေထာင္ဝင္စာ ထြက္တုန္းက ျမင္ကြင္းကို ကိုေဌးၾကြယ္က ေသေသခ်ာခ်ာေတြ႕လိုက္တာကို ဦးဇင္းရဲ႕”

ဦးဇင္းက ေထာင္ဝင္စာေတြ႕တဲ့ အေမကို စိတ္မွန္းခံစားၿပီး ေရးဖြဲ႕ခဲ့တယ္ထင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားဟာ သာမန္မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ခံအေႀကာင္းအရင္းပါ ရွိေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။

“ျဖစ္ပံုကဒီလို ဦးဇင္းရဲ႕ အဲဒီေန႕က တပည့္ေတာ္တို႕ သံုးေယာက္ေထာင္ဝင္စာထြက္ႀကတယ္။ တပည့္ေတာ္ရယ္၊ ေဒါက္တာေအးခ်မ္းရယ္ ကိုေဌးၾကြယ္ရယ္ သိတဲ့အတိုင္း သာယာဝတီေထာင္မွာ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ရတာက မတ္တပ္ရပ္ေတြ႕ရတာ မဟုတ္လား။ ဟုိဘက္ဒီဘက္ သံဇကာျခားၿပီး စကားေျပာၾကတာေလ။ စကားေျပာလို႕ ေကာင္းတုန္းမွာပဲ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္တာရယ္၊ ခရီးပန္းတာရယ္နဲ႕ အေမဟာ မူးတယ္၊မူးတယ္ဆိုျပီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ဒီ့ေတာ့ တပည့္ေတာ္ကလည္း စိုးရိမ္ျပီးေတာ့ ထိုင္ခ်လိုက္ရတာေပါ့။ သံဇကာကိုကိုင္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားတဲ့ အေမဟာ ခဏအၾကာမွာ နည္းနည္းသက္သာသြားပံုရတယ္။ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ျပီး အၾကည့္မွာ သူပထမဦးဆံုး ျမင္လိုက္တာက တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေျခေထာက္ကိုပဲ။ ေထာင္ထဲက ဖိနပ္သဲႀကိဳးဆိုတာက ဦးဇင္းသိတဲ့အတိုင္းေလ”

ေထာင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ေျပးအမွတ္ရမိတယ္။ ေထာင္ဝင္စာခ်ိဳ႕တဲ့သူ တခ်ိဳ႕ဟာ ဖိနပ္သဲႀကိဳးကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳလုပ္ျပီး စီးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ပလပ္စတစ္ကို ႀကိဳးဆြဲၿပီး ဖြတ္မီးထိုးၿပီး သဲႀကိဳးအၿဖစ္ လုပ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေသြးသြင္းပိုက္၊ ဂလုကို႕စ္ ပိုက္ေတြကို သဲႀကိဳးအျဖစ္ ျပဳလုပ္ၿပီး ဖိနပ္အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းၾကတယ္။ အခု လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ ဂလုကို႕စ္ပိုက္ကို ဖိနပ္သဲႀကိဳးအျဖစ္ ျပဳလုပ္ထားတယ္။ မူးေမ့ၿပီးေဝဒနာခံစားရတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕ အေမဟာ သတိရရခ်င္း သားရဲ႕ ေျခေထာက္ကိုျမင္မိတယ္။ သာမန္လူေတြ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖစ္ေပမယ့္ သားႏွင့္ ပတ္္သက္လာရင္ ဘယ္အေမမွ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ မရွိတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အသက္အရြယ္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနေပမယ့္ သားႏွင့္ပတ္သက္လာရင္ အေမတိုင္းဟာ ႏုပ်ိဳေနတယ္ဆိုတာ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ေျပာျပေနတယ္။ သတိရရခ်င္း အေမနဲ႕ အေဖာ္လိုက္လာတဲ့သူကို အေမက

“အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ဖိနပ္ဝယ္ဖို႕ မေမ့နဲ႕၊ ေသခ်ာမွတ္ထား”

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကိုေဌးၾကြယ္အစအဆံုး ျမင္ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ခံစားမႈအားလံုးကို ထည့္လိုက္ႏုိင္တယ္။ ကိုေဌးၾကြယ္ရဲ႕ အသံတိတ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာတဲ့အထိ အလုပ္လုပ္ေနဆဲျဖစ္တယ္။

ဒီစာစုေလးကို ေရးဖြဲ႕ေနတုန္းမွာ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ လူပ်ိဳႀကီးႏွင့္ သူ႕အေမရဲ႕ ဇာတ္ေၾကာင္းအျပင္ ပန္းခ်ီကားဖန္တီးရွင္ျဖစ္တဲ့ ကိုေဌးၾကြယ္ကိုပါ အမွတ္ရေနေတာ့တယ္။ ကိုေဌးၾကြယ္တစ္ေယာက္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အႏုပညာမ်ိဳးစံုကို ဖန္တီးေနမယ္ဆိုတာ ယံုမွားသံသယျဖစ္စရာ မရွိဘူး။ ျမန္မာျပည္သူတို႕အတြက္ ႏွစ္ေတြ၊လေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ ေပးဆပ္လုိ႕ အေမရဲ႕ ေမတၱာအေႀကာင္းကို ကဗ်ာေတြ၊စာေတြ၊ သီခ်င္းေတြ သီဖြဲ႕၊ ပန္းခ်ီကားေတြေရးဆြဲၿပီး ေနမွာေသခ်ာတယ္။ ကိုေဌးႀကြယ္က ႏုိင္ငံေရးႏွင့္အႏုပညာကို ေရာစပ္ထားတဲ့သူလို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ သားေတြအတြက္ အထုပ္ပိုက္ၿပီး ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ေနရတဲ့ အေမေတြကို သူ ပန္းခ်ီေရးဆြဲေနပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားအတြက္ ခံစားေရးဖြဲ႕ေပးခဲ့တဲ့ လက္ရာရွင္ကိုယ္တိုင္ မိခင္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးကို အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကေန တိတ္တဆိတ္ပို႕ေဆာင္ေပးခဲ့ရသူျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္္။ု ဒီေတာ့သူလက္ရာေတြထဲမွာအျမင္ခံစားမွဳပါမက ရင္ခံစားမွဳကိုပါထည့္ျပီးေရးဖြဲ႔ေတာ့မွာပါ။ မိခင္အိုတို႕ရဲ႕ ေသာကနဲ႕ေမတၱာေႀကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ဇာတ္လမ္းေတြဟာ အၿပီးမသတ္မခ်င္း ဒီလို ပန္းခ်ီကားမ်ိဳးစံုကို ေရးဖြဲ႕ေနရအံုးမွာပါပဲ။ အေမတို႕ရဲ႕ မ်က္ရည္မပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားမ်ားစြာကို ျမင္ခ်င္လွပါျပီ။ ၿမင္ခြင့္မရေသးတဲ့ ဒီကာလမွာ အေမတို႕ရဲ႕မ်က္ရည္အေႀကာင္းကိုပဲ စာဖြဲ႕ေနရအံုးေတာ့မွာပါ။

အရွင္ဇဝန

ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း